Indrukwekkende inspraak over straatintimidatie door Quirina Pampiermole

Quirina Pampiermole (16) hield gisteravond tijdens de raadsvergadering een indrukwekkende toespraak over straatintimidatie. Ze deed haar persoonlijke verhaal over wat haar op de openbare weg in Winterswijk is overkomen. Iedereen moet zich kunnen vrij kunnen voelen in de openbare ruimte, maar dat is lang niet altijd het geval, aldus Quirina. Ze vroeg in haar omgeving wie in de gemeente met intimiderend gedrag is geconfronteerd en ondervond dat zij zeker niet de enige is. Echter: vrijwel nooit wordt dit soort zaken gemeld bij de politie, zegt Quirina Pampiermole, die sinds enige tijd meedraait in de schaduwfractie van de PvdA Winterswijk.  

Hieronder lees je haar verhaal van gisteravond, dat geen enkele partij onberoerd liet.

Quirina Pampiermole

´´Woorden en getoeter van mannen in auto’s achtervolgen mij. Als messteken in mijn rug laten ze een spoor van angst achter. Vergezeld door het duister van de nacht fiets ik sneller dan mijn benen kunnen dragen, in de hoop dat ik niemand tegen kom die de littekens weer verse wonden maakt. Als ik een andere weg insla, kijk ik extatisch obsessief om mij heen, op zoek naar wegen waar ik weg kan vluchten als er iets naars zou gebeuren. In de nacht fiets ik de snelste weg naar huis, om zo vlug mogelijk op de vertrouwde plek aan te komen. En hoe het overdag zo onschuldig lijkt door het licht, de zon en de vogels, maak ik keuzes die niet nodig horen te zijn. Omfietsen, omdat ik van een afstandje een groep jongens op een hoek zie staan. Extra omkijken als er een man langs mij hardloopt. Toch maar niet dat rokje aan doen, want het kan zijn dat er misbruik wordt gemaakt van mijn blote benen. En zodra het schemerig wordt, de nacht valt en alles dat zo onbevangen leek benauwd wordt, moet er direct geappt worden als je op de eindbestemming bent.

”Als messteken in mijn rug laten ze een spoor van angst achter.”

Dit stukje tekst schreef ik op 5 augustus 2020, drie dagen voor mijn 16de verjaardag, zo rond 2 uur ’s nachts. Ik was net terug gekomen van een afspraak met een vriendinnetje en ik zat nog in mijn zwarte jurkje met sneakers aan op bed. Een paar uur daarvoor werd ik seksueel geïntimideerd op de Singelweg. Een auto met, zover ik kon zien, 3 mannen er in reed naast mij op hetzelfde tempo dat ik fietste. Het enige wat ik kon doen was voor mij uitstaren en hopen dat ze snel weer door zouden rijden. Toen ik die avond thuis kwam, op bed zat en het stuk tekst schreef, verbaasde me het hoe normaal dit ging voelen. Het nagefloten worden. Het getoeter. Het gestaar. Mannen die naast mij komen rijden en het feit dat ik op de dag van vandaag nog weet wat ik droeg en het angstige gevoel zo weer naar boven kan halen.

”Ik ben niet de enige met dit soort verhalen.”

Een paar weken later sloot ik mij aan bij de schaduwfractie van de PvdA, de afdeling hier in Winterswijk. Juist met name omdat ik ben geïntimideerd op straat. Het frustreerde me dat de lokale politiek zich niet of nauwelijks bezig houdt hier mee.

Ik ben niet de enige met dit soort verhalen. Na aanleiding hiervan heb ik vrienden gevraagd of het hen ook was overkomen. En inderdaad, van vijf vriendinnen hoorde ik dat zij ook waren nagefloten of iets dergelijks en twee vriendinnen zijn zelfs achterna gezeten. Het ene meisje werd gefilmd vanuit een auto met twee jongens van een jaar of 20, het andere meisje moest ergens opgepikt worden door een kennis van haar, omdat de man in kwestie haar een lange tijd volgde en haar fiets zelfs vast pakte.

”Praat erover, maak dit een zichtbaar probleem, een probleem dat niet alleen speelt bij de slachtoffers. En bovenal vraag ik u, pak dit probleem aan.”

Het is dus naïef om te denken dat dit hier niet speelt, dat het alleen een stads probleem is. Ik hoor hier eigenlijk niet te zijn, straatintimidatie zou niet moeten bestaan. En toch ben ik hier, dus ik vraag u, praat erover, maak dit een zichtbaar probleem, een probleem dat niet alleen speelt bij de slachtoffers. En bovenal vraag ik u, pak dit probleem aan.´´ –  Quirina Pampiermole